IAD wordt veroorzaakt door incontinentie die een verweking en irritatie van de huid veroorzaakt. Er zijn echter nog talrijke factoren die de ontwikkeling van IAD extra bevorderen.

Enerzijds is er de chronische blootstelling aan vocht als gevolg van de urinaire en/of fecale incontinentie, wat de voornaamste factor vormt in het ontstaan van huidbeschadiging. De huid verweekt (= maceratie), wat leidt tot een verhoogde permeabiliteit en een verhoogde vatbaarheid voor trauma van de huid. Hierdoor kan kolonisatie van micro-organismen ontstaan. Door de verhoogde permeabiliteit zal er zich vocht opstapelen in de verschillende lagen van de huid. Dit leidt tot zwelling en beschadiging van de bovenste laag van de epidermis, namelijk het stratum corneum (5). Later kan de huid, als gevolg van deze beschadiging, er droog en schilferig uitzien (Figuur1).

Figuur 1

Anderzijds is er irritatie als gevolg van de chemische samenstelling en de pH van de urine. Ureum, aanwezig in urine, wordt omgezet tot ammoniak, wat zorgt voor een alkalische pH van urine. Deze alkalische pH neutraliseert de zure pH van de huid waardoor de zure beschermende mantel van de huid verloren gaat. Hierdoor kunnen micro-organismen beter overleven op de huid en mogelijks een infectie veroorzaken. 

Bij fecale incontinentie zorgen de  fecale enzymen (lipasen en proteasen) voor een afbraak van de proteïnen en vetten van de epidermis (8). Deze enzymen kunnen ook reageren met aanwezig ureum (bij urinaire incontinentie) wat de pH nog verder zal verhogen en de werking van de enzymen intensiveert. Dit is de reden waarom huidirritatie bij dubbele incontinentie (urinair en fecaal) meestal meer uitgesproken is (5). Bij slappe en waterige stoelgang zijn fecale enzymen in nog grotere mate aanwezig (7).

Figuur 2 geeft een schematisch overzicht weer van alle factoren betreffende incontinentie die het ontstaan van IAD in de hand werken (9).

Figuur 2