Perifeer vaatlijden

Naast perifere neuropathie kan perifeer vaatlijden aan de basis liggen van het niet genezen van een diabetes voetwonde. Het perifeer vaatlijden is meestal een prognostische factor voor mogelijke amputatie. Diabetes veroorzaakt zowel  macroangiopathie als  microangiopathie (3, 7).

Bij macroangiopathie zijn de  grote en middelgrote arteriën aangetast . Dit resulteert in verder evolueren naar stenose en/of occlusie. Symptomen die kunnen voorkomen zijn claudicatio intermittens, rustpijn en uiteindelijk necrose van de niet meer doorbloede gebieden (3) (Figuur 9: necrose als gevolg van macroangiopathie). Het is belangrijk om er rekening mee te houden dat klachten zoals claudicatio intermittens en rustpijn bij patiënten met diabetes vaak minder uitgesproken zijn door de onderliggende neuropathische problematiek. Stenosen en/of occlusie in de grote arteriën ontstaat voornamelijk door atherosclerose.  Dit ontstaan door een accumulatie van lipoproteïnen in de vaatwand, wijziging van de intima en beschadiging van het endotheel (3). Macroangiopathie wordt bijkomend in de hand gewerkt door het innemen van vetrijke voeding, roken, hypertensie, ouderdom en immobiliteit (8).

Bij diabetes situeren de problemen zich echter vooral in de kleine arteriën (8), ook wel microangiopathie genoemd. Hiermee wordt de initiële beschadiging van de vaatwand, zowel in de arteriolen als in de capillairen, door microvasculaire sclerose, bedoeld. Door de sclerose  wordt vasodilatatie van de kleine arteriën beperkt met als gevolg een verminderde doorbloeding en een daling van de autoregulatie. Uiteindelijk kan dit resulteren in een verminderde uitwisseling van voedingsstoffen, een verminderde afvoer van afvalstoffen, een verminderd vermogen tot herstel en minder afweer tegen infecties.

In de literatuur wordt dit ulcus vaak omschreven als het ischemisch ulcus.

Het perifeer vaatlijden is een belangrijke factor bij de prognose van een diabetisch voetulcus.

Figuur 9